نقش دادرسان در تفسیرِ قانونِ جنایی

دادرس را نباید سخن گویِ محض و ابزارِ دستِ قانونگذار انگاشت. وی به بازیگری می ماند که به قانونِ وضع شده جان می بخشد و آن را به حرکت وامی دارد. بازیگریِ دادرسان را می توان بر سه پایه یِ توجیهیِ زیر استوار کرد: محدودیت هایِ مربوط به پدیدآوردنِ قانون (بی تخصصی و بی توجهی، مصلحت اندیشی، و اقدامِ آگاهانهِ قانونگذار، ناممکنیِ پیش بینیِ همه یِ حالت ها و مصداق ها در قانون، تحولِ جامعه در گذرِ زمان و ناروشنیِ ذاتیِ زبان در پاره ای از موردها)؛ تصحیحِ کژروی هایِ قانونگذار در چارچوب ابزارهایِ تفسیری (بر پایه یِ اصلِ تفکیکِ قوا)؛ و روزامدسازیِ معنا و سازگارسازیِ قانون هایِ جنایی با الزام هایِ زیستِ جمعی در زمانه یِ تفسیرِ قانون. این بازیگری در سه قالب کشفِ معنا (در برابرِ آفرینش معنا)، اثرگذاریِ پیش ساخت هایِ آنان در تفسیر و صورت بندیِ هدفِ قانونِ جنایی بازتاب می یابد.